" DIVERSION ROAD "

by : katherine sheena


Breathe in.

Breathe out.

And Cole took a deep sigh. She’s standing in front of the hospital where she enrolled for her training. The traces of the hard rain form last night was still in panorama. Few raindrops pouring and the cold climate haven’t changed.

Cole’s wearing her favorite long sleeved sweat shirt and her black skinny jeans, pairing it with white sneakers. She rolled up her sleeves, it’s fifteen before seven in the morning in her watch.

Cole mumbled to herself, “Hmmm. Too early to catch the early worm!”, and then she approached the main door.

“Hi, goodmorning! I am for IVT training,” she told the man in gala uniform.
“Oh yes mam, they’re in the board room, take the stairs, second floor,” the man replied.

But instead, she meandered in the hall and read every posting in the bulletin board. She took notice of the clock hanged in the post and finally decided to walk off upstairs.

Few trainees were already in the line for the registration. Cole lined up and search out for her pen and license. Out of boredom, she started stamping her foot. The cold weather is quite going back to normal and she can already feel her sweat surging from her neck. It’s Cole’s turn.

“Can I have an official receipt? I don’t have one yet, “ Cole informed the registry officer, ”here’s the proof of payment”. She handed over the paper.

“You can ask Sir Nave for the official receipt at the next table then go back here for registration”, the officer answered. Cole turned, “I’m about to lose my temper. Chill Cole, stay calm, this won’t take long”, she muttered to herself. And languorously advance to the next table. “Sir Nave?” Cole asked. “Yes?” the young man in his mid-twenties answered back. Cole pulled herself together and notified Mr. Nave of the official receipt.

After the matter was settled, she went back to the registration area but she had to line up again. “ Is this the line for IVT?”, a girl moved towards her. Cole, to her surprise, almost slipped her tongue out,”Uh-Uhm. Yes.” She signed up and pick up her materials.

She entered the boardroom, almost full but there are still some seats in front. She preferred to sit in the third row, next to the aisle. More and more students were coming, others were in a group, some had already new acquaintances, and the room was getting raucous. Cole, instead of joining them, put out her materials and started reading. Then a voice asked, “Is this seat taken?” Cole faced up to see who it was. A woman in thirties smiled. “Uh, no. Not yet.” Cole responded in a monotone and went back to reading again. Cole was never like this before, out casting herself. Not until she met Khalil. Her childlike boyfriend who wants to lock her away from others, even from her friends.


He’s always jealous of the people around Cole. The squeaky sound caught everyone’s attention, even Cole, it was some sort of sound system technicalities. The lecture was about to start.

Cole laid full attention to the lecturers the whole day. For nine whole hours she locked up herself in her seat, with no one to talk to. But surely, she could hear the loud chat of her classmates. How she wished she could bond with them, but her memory of what Khalil told her before she left irked in her mind.

“Do not entertain anyone especially boys, alright? Are we clear?” Khalil notified Cole while waiting for a ride.

Cole just nodded. The bus arrived and Cole gave Khalil a goodbye kiss.

“Remember what I told you ..” Khalil whispered. “ Be good.”

And she waved goodbye.


“Any idea?”she heard a voice. And Cole was alarmed and went back to herself again.
“ Yes.. Miss?” Mr. Nave pointed her out. “Any idea or suggestion on how will you group yourselves for the practical exam?

“Uhm, yes Sir. Maybe you could randomly select our partners?” Cole stuttered. The idea was favorable for her because she doesn’t know anyone yet and she will be having a hard time looking for a partner.

“Hmmm. Good idea but it will take much time to regroup you.” Mr. Nave responded. “Another idea, anyone?”

“ Sir, Can we just pick out our partners? I believe majority of us already knew each other.”, a guy from the back asserted.

Cole got upset because of the idea and the fact that Mr. Nave agreed with him.

“Damn it. This can’t be happening to me.” Cole grumbled. She fretted on never finding a partner.

“ Can you be my partner?” she knew she has heard this voice before and she was right. It was the middle-aged woman who sits right next to her.

“Oh,yes, my pleasure” she replied.

Cole let out a sigh of relief.

 to be continued…

Story Number Two: The Vandal Story

The Vandal Story
By: Karl Marx S. Torrejos

May isang parke ako'ng lagi'ng pinupuntahan.
Kakaunti'ng tao lamang ang namamasyal dito,
kaya maganda ang lugar at tama'ng-tama para sa aking pag-aaral.
Malawak din ito kaya ligtas sa ano man'g klase nang ingay.
Pakiramdam ko'y nasa iba'ng dimensyon ako sa tuwing naglalagi ako sa lugar na ito.

Pampubliko nga pala ang lugar na ito ngunit kailangan mo'ng
mag-bayad nang limang-piso para lang maka-ihi sa banyo dito.
Pero okay na rin ang ganito, at least ay napananatili'ng malinis ang palikuran.
Pwera lang ang pader na hindi naka-ligtas sa mga vandal.
Sa tuwing gumagamit ako nang banyo dito'y palagi ko'ng napapansin
ang napaka-laking pader na nasa pagitan nang dalawa'ng pintuan.

Sa laki'y, impossible'ng hindi mo makita ang napaka-rami'ng naka-tatak dito.
Katulad na lang nang paghingi at pag-bibigay nang mga celphone number's,
email addresses, pirma, mga pangalan, kakaiba'ng mga drawing's at pang-aasar.
Nakaka-hinayang na ganito na lamang pinuno nang mga tao ang dapat
sana ay malinis at maganda'ng pader.

Nang minsan'g muli ako'ng mapadaan sa lugar na iyon ay bigla na lamang hinila
nang isang sulat sa pader ang aking atensyon.

Naka-sulat dito ang mga kataga'ng, "Kamusta ka na?".

Tinitigan ko ito'ng mabuti at napaisip.
Hindi ko alam kung ano'ng pumasok sa utak ko nang silipin
ko ang tao'ng nag-babantay nang lugar.
Nang makita ko sa dulo'ng bahagi nang lugar na wala roon ang taga-bantay,
ay bigla ko na lamang kinuha ang black pentel pen sa aking pouch bag.
Tila kusa'ng kumilos ang aking kanan'g kamay, at kusa ito'ng gumalaw upang
mag-sulat.

"Ok naman. Ikaw?"

Sagot ko sa baba nang tanong na naka-sulat.
Matapos no'n ay agad ko nang inilagay ang pentel pen sa aking bag,
sumilip kung may tao na sa paligid at saka na ako pumasok sa banyo.

Halos araw-araw ako'ng nag-pupunta sa parke'ng ito.
At hindi ko naman inaasahan at sobra ko'ng ikinagulat
nang mayroon'g sumagot sa aking isinulat.

"Eto okay naman ako. ------"

Hindi ko alam ang gagawin.
Kinilabutan ako dito.
Kilala nya ako.
Isinulat nya nang malinaw ang aking buong pangalan.
Pero hindi yun naging dahilan upang hindi ako sumagot.
Tila ba lalo ako'ng naintriga sa mga nangyayari upang sagutin ito.

"Okay din ako. Sino ka ba'? Bakit mo ako kilala?"

Binalikan ko ito kinabukasan.
Gaya nga nang inaasahan ay may sagot na kaagad ito.

"Ikaw naman, para'ng nakalimutan mo na ako...ako to' si --------, boyfriend mo."

Kinilabutan ako sa isinulat nito.
At napaka-dami'ng bagay ang mabilis na pumapasok sa aking isipan.

Oo' alam ko'ng sya ang huli ko'ng kasintahan.
Pero isang taon na ang naka-lipas nang hindi na namin sya matagpuan.
Kaya inisip na lamang nang pamilya nya na malaki
ang posibilidad na patay na sya.
Wala'ng tao sa paligid nang mga oras na iyon.
At ang malakas at malamig na hangin ay nakadag-dag pa sa takot
na aking nararamdaman.

Bagamat pinangunahan ako nang kaba, ay nag-sulat pa din ako dito.
Tila ba nagagaya na ako sa di' magandanda'ng bagay na ginagawa nang iba.
Kung mag-papatuloy pa ako ay tila isa na din ako sa mga taong pupuno sa
malaking pader na ito na nag-lalaman nang mga walang kakwenta-kwenta'ng bagay.

"Sino ka ba talaga?Hindi maganda'ng biro ang ginagawa mo, itigil mo na to..."

Isinulat ko minsan.Matagal ko din'g hindi tiningnan ang pader
na yun at nagmasid-masid din ako kung sino angpossible'ng may kagagawan nito.
Hindi din ako naka-tiis. Sinilip ko ulit ang pader.

"Ako nga ito, si -----.
May gusto lama'ng sana ako'ng sabihin sa'yo."

Naka-sulat dito.Naaasar na ako.
Dahil sa patuloy pa din naman ang pag-tugon ko
dito ay inaasahan ko'ng hindi ito titigil.

"Ano ba yun?"

Nag-tagal din ako sa lugar upang kung sakali ay masilayan ko ang taong gumagawa nito.
Ngunit wala din naman ako'ng nakita.
Nang isulat ko ito ay sobra ang kaba'ng aking nararamdaman at kung ano ang makikita ko sa susunod.Hindi ko mapigilang mag-alala sa susunod na mangyayari.
Bahala na.
ang dib-dib ko nang tangkain ko ito'ng tingnan kinabukasan.
At malayo pa lamang ay tanaw ko na na mayroon'g mga nadagdag dito.
Agad ko na ito'ng nilapitan at binasa.
"Pasensya ka na ha'...hindi na ako nakapag-paalam sa'yo...
Nung gabi kasi nang anniversary natin ay napatay ako...
Alam ko na sobra kita'ng pinag-hintay noon.
Dala ko ang sing-sing na sana'y ibibigay ko sa'yo para sa
4th anniversary natinat para narin mag-propose na ako sa'iyo.
Kaya nga lang, hindi na ako naka-abot.
Pasensya ka na ha, pinag-alala kita.Kahit man lang ang maka-pagpaalam sa'yo ay hindi ko na nagawa.Basta alam ko'ng alam mo na mahal kita.
Wala'ng magbabago doon, habang-buhay."

Kinuha ko ang panyo ko'ng basa nang luha.
At saka pinunasan ang pader sa aking harapan.

"Tara C.R. tayo..."

"Sige...ay'putik...huwag muna.."

"O' bakit?"

"Ayun o', kita mo yun?"

"Asan? yung babae?.."

"Oo',hintayin muna natin'g makaalis yun...
mamaya yakapin na naman ako nun'..."

"Huh? yun ba yun'g kinukwento nila?"

"Oo, yun'g babae dito sa parke na mahilig mangyakap
tapos bigla ka nala'ng iiyakan..."

"Baka naman isa yun sa dahilan kung bakit sya nabaliw..."

"Siguro...tara ikot muna tayo dito..."

"Okay,... maganda pa naman sya..."

"Papayakap ka? Haha..."

"Sira!"








~End.

First Short Story: Density's Destiny

Density's Destiny
by: Karl Marx Torrejos

Noong isang hapon nang pauwi na ako sa bahay mula sa trabaho.

Naka-salubo'ng ako nang isang kakaiba'ng nilalang.
Kakaiba?.
Oo'!.
Hindi tao?
Tao'ng kakaiba.
Bakit?

Noong makita ko sya mula pa lamang sa malayo, pakiramdam
ko'y tumigil ang pag-ikot nang aking mundo.
Nawala ang dami nang tao'ng nag-lalakad kung saan-saan.
Tila ba kami lang dalawa ang natira sa buong paligid.
Agad ko'ng napansin ang kanyang mga mata.
Hindi ko alam kung ano'ng meron dito, ngunit nang makita ko
ito ay halos mapatalon ako.
Sa tuwa? hindi pa rin ako sigurado.
Nag-niningning ito na para'ng salamin.
At bagamat' hindi ako sanay sa titigan, feeling ko'y
mananalo ako sa pagkakataong ito.
Ni' ayaw umalis nang mata ko sa kanya at wari ko'y naka-dikit
na ito dito, na gusto ko din naman'g mangyari.
Bigla ako'ng kinilabutan.
At kung may mga bulate ako sa tiyan,
alam ko'ng sila yun'g mga nagtatalunan.
Alam ko din'g sa mga oras na yun ay abot hanggang tenga ang ngiti ko.
Pakiramdam ko nga na mapupunit na ang mga labi ko nang sobra...
mabuti na lang at hindi ito halata.
Nang tuluyan na kami'ng mag-kasalubong ay nanginig
ang buong katawan ko.

Para akong tumawid sa lubid nang "Limbo Rock!"
nang mapalapit ako sa kanya.
Nang lumagpas sya sa akin, ay hindi na ako
nag-dalawa'ng isip na lingunin sya.
At hindi ko naman inaasahan na lilingunin nya rin ako,
na naka-dagdag pa sa saya na aking nadarama.
Tumigil sya sa pag-lakad.
At tila nag-hintay sa tabi nang malapit na pader.
Tumigil din ako at pumuwesto sa likuran nya.

Nasabi ko na lang sa sarili ko na...
"Tila' sya na ang naka-tadhana para sa akin...
alam ko'ng huli na para sa edad ko...
at alam ko'ng sa buong buhay ko ay hindi pa ako nag-karoon
nang kasintahan,
ngunit tama nga sila...
ang lahat nang bagay na gusto natin ay darating lamang
satama'ng oras at sa tamang panahon...

At hindi ko kailangan'g palagpasin ang pagkakatao'ng
ito na mapalapit sa
naka-tadhana para sa akin...
Naka-tingin pa rin sya sa akin.
Kaya hindi na rin ako
nag-dalawa'ng isip na lapitan sya.
Kakapalan ko nang mukha ko O' mamaya ay mag-sisisi ako
at kinakailangan ko'ng kontakin si Inspector Mills.
Ayoko'ng mangyari yon.

Inayos ko nang sandali ang aking sarili.
Pinunasan ko'ng aking mukha gamit ang basa ko'ng "Good Morning Towel".
Nang akin sya'ng malapitan ay binati ko agad ito.
"Alam mo...pamilyar ka sa akin?..."
Dama ko'ng nangangatog pa ang aking boses.
Hindi ako sana'y sa ganito.
Masaya pala.
"Punta tayo doon..."
At nag-salita nga siya.

Lalo'ng tumindi ang aking nararamdaman at hindi gaya kanina,
alam ko ngayon'g masaya ako.
At tingin ko'ng halata na ito sa akin.
"Doon tayo..."
Sambit nito.
Sa pangalawa'ng pag-kakataon ay narinig ko na naman
ang mala-anghel nya'ng tinig.
Hay, para'ng gusto ko'ng lumutang.
Bigla sya'ng nag-lakad.
At tila sunud-sunuran ako'ng alipin na sumunod sa kanya.
Pumunta kami sa isang madilim na parte nang lugar.
Hapon pa lamang ngunit ginawa nang
lugar na maging gabi ang paligid.
Nawa'y palagi'ng ganito. Kasama ko lang sya ay masaya na ako.

Nang sapitin namin ang lugar, ay napansin ko'ng wala nang masyado'ng
tao sa aming paligid. Madilim ang lugar.
Pero, kita ko pa rin ang maningning nya'ng mga mata.
Ngumiti ako sa kanya.
Nagulat na lamang ako nang bigla nya ako'ng yakapin.
Hindi ko yun' inaasahan.
At hindi ko din alam ang gagawin at sasabihin.
Oo', kinikilig ako.
Dahil sa tanan nang buhay ko ay ngayon lang ako nayakap nang ganito.
Hanggang sa mag-salita sya'ng muli.

"Huwag kang gagalaw at huwag ka'ng maingay...
May kutsilyo ka sa likod...
Hold-up to'..."